4 czerwca mija druga rocznica śmierci Józefy Życińskiej (z domu Zep) – osadzonej w więzieniu UB w Kielcach w 1948 r.
Józefa urodziła się 13 stycznia 1930 r. w Bliżynie k. Skarżyska-Kamiennej. W czasie II wojny światowej jej rodzina pomagała partyzantom, m.in. z oddziału Jana Piwnika „Ponurego”. Jak sama wspominała, odwiedzając ten oddział, poznała swego przyszłego męża – Aleksandra Życińskiego. Po zakończeniu wojny, Życiński nadal działał w podziemiu antykomunistycznym i utworzył swój oddział, do którego należała także Józefa. W wyniku obławy w maju 1948 r. oddział został rozbity, a Aleksander i Józefa trafili do więzienia w Kielcach. Aresztowani zostali także inni członkowie rodziny Zep, w wyniku komunistycznych represji straciła matkę, ojca i brata. Jednak najbardziej przeżyła stratę męża, który został skazany na karę śmierci wykonaną 24 września 1948 r. Józefa, mimo zaawansowanej ciąży, była bita i torturowana. W więzieniu urodziła córkę – Aleksandrę. Obie zostały potem przeniesione do więzienia w Grudziądzu. Po opuszczeniu więzienia, jako żonie wroga ustroju komunistycznego jej życie nadal było usłane kłopotami, np. ze znalezieniem pracy.
W późniejszych latach działała w strukturach „Solidarności“, stworzyła Związek Strzelecki. Całe życie poświeciła przekazywaniu pamięci o mężu i jego działalności, a także na poszukiwaniach grobu Aleksandra. Miejsce pochówku Życińskiego ps. „Wilczur” i trzech innych mężczyzn rozstrzelanych razem z nim zostało odnalezione dopiero w 2016 r. Józefa zmarła dwa lata później i została pochowana obok męża w Bliżynie. Za swoją działalność Józefa Życińska została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz medalami Pro Patria i Pro Memoria.
Pani Józefa często gościła w OMPiO podczas uroczystości patriotycznych, a także uczestniczyła w wydarzeniach organizowanych dla młodzieży, przekazywała wtedy pamięć o tych, którzy walczyli o Polskę z komunistami.