Zbigniew Frasiński (1927-bd)
Urodził się 25 grudnia 1927 roku w Kielcach. Mieszkał przy Alej Sobieskiego na Baranówku. Jego mama była nauczycielką w szkole nr 9 w tej samej dzielnicy. Przed wojną należał do drużyny harcerskiej, którą kierował jego sąsiad Zygmunt Kwas.
W czasie okupacji niemieckiej był zaangażowany w działalność konspiracyjną Szarych Szeregów. W domu Frasińskich przechowywano broń. W 1942 r. Z. Kwas ps. „Kościelny” zorganizował na Baranówku ze starszych harcerzy „Grupy Szturmowe”, do których wszedł Frasiński.
Po wojnie dalej działał w podziemiu niepodległościowym. Od marca 1945 r. należał do antykomunistycznej organizacji „NIE” (Niepodległość). Wchodził w skład jednej z „piątek” Oddziałów Bojowych (OB-68), którą dowodził Kwas o zmienionym pseudonimie „Orlicz”.
29 czerwca 1945 r. Frasiński razem z Kwasem zostali zatrzymani przez kieleckie UB. Aresztowanie nastąpiło w dwa miesiące po udanej akcji odbicia rannego członka organizacji, Zygmunta Pietrzaka ps. „Bekas”, z Miejskiego Szpitala w Kielcach. W domu Frasińskiego funkcjonariusze UB zarekwirowali broń „piątki” OB „Orlicza”. Aresztowanych osadzono w więzieniu przy ulicy Zamkowej. Dzięki znajomemu strażnikowi Frasiński pracował w oddziale gospodarczym. 12 stycznia 1946 roku udało mu się zbiec wraz z dwoma innymi więźniami. Pomimo rozesłanych listów gończych nigdy go nie złapano.
Po udanej ucieczce z więzienia przez kilka tygodni ukrywał się na Pakoszu u Jana Garyckiego, kolegi z harcerstwa. Dzięki lewym dokumentom wyrobionym przez Eugenie Prauss wyjechał do Gliwic. Pod zmienionym nazwiskiem jako Stefan Wilecki zamieszkał na Śląsku. Dalszych jego losów nie znamy.