Edmund”, „Karol”, „Sokół” czyli Bronisław Gorgol urodził się 14 października 1885 w Lublinie. Jako dziewięcioletni chłopiec został aresztowany i skazany na rózgi, za rozdawanie ulotek sprzeciwiających się koronacji cara Mikołaja II Romanowa. W 1904 roku brał udział w manifestacji patriotycznej nad grobem świętokrzyskiego bohatera – ks. Piotra Ściegiennego pochowanego w Lublinie. Zapewne nie przypuszczał, że za kilka lat sam będzie konspirował w tym samym regionie co Ściegienny. W 1905 „Sokół” wstąpił do PPS. Od 1906 był członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej. Brał udział m.in. w akcji na urząd Gminy w Wólce (16 grudnia 1906). Po dwóch dniach aresztowany, wziął udział w pięciodniowej głodówce w proteście przeciw przedłużającemu się śledztwu. Został skazany na 2 lata zesłania do guberni wiackiej, skąd szybko uciekł do kraju. Od września 1907 wznowił działalność w Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej.
W 1907 roku Gorgol miał zostać instruktorem PPS FR w Kielcach, ale po akcji likwidacji rosyjskiego prowokatora w restauracji Murońskiego na ul. Sienkiewicza, musiał opuścić miasto. Powrócił w grudniu do Kielc i już w Wigilię dokonał z Józefem Kobiałko udanego zamachu na komisarza policji – Piotra Kononowa, a 29 grudnia dokonali zaatakowali wachmistrza II cyrkułu – Michała Wiszniewskiego. 31 grudnia Bronisław Gorgol brał także udział w uwolnieniu Bronisławy Nawrot – Optołowicz, więzionej na Zamkowej działaczki PPS w Kielcach. Zanim napadł na pociąg w Bezdanach, uczestniczył także w takim napadzie na stacji w podkieleckim Tumlinie 25 lutego 1908 roku. Działaczom PPS udało się wtedy zdobyć kilkanaście tysięcy rubli.
W 1909 roku Bronisław Gorgol przebywał w Krakowie, gdzie ukończył szkołę bojową. W sierpniu 1909 wziął udział w XI (II) Zjeździe PPS – Frakcji Rewolucyjnej w Wiedniu. Od 1910 do 1911 działał jako instruktor bojowy i kierownik pracy PPS w Płocku. W 1911 wyjechał do Galicji., gdzie wstąpił do Związku Walki Czynnej i ponownie powrócił do zaboru rosyjskiego. W 1912 został aresztowany i uwięziony w Kielcach, skąd w 1914 został uwolnili go żołnierze Piłsudskiego. Po uwolnieniu walczył w I Brygadzie Legionów Polskich, początkowo w oddziale wywiadowczym, następnie oddziale konnym Beliny dochodząc do stopnia sierżanta. Po kryzysie przysięgowym w 1917 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1920 zgłosił się do wojskowej służby pomocniczej. Zmarł w 1925.