Włodzimierz Jabłoński (1904-1943)
Włodzimierz Jabłoński urodził się w Ananjewie k. Odessy. Jego rodzina pochodziła z okolic Żytomierza. Jego rodzicami byli Stanisław Kazimierz i Zofia. Po wojnie i rewolucji bolszewickiej, rodzinie udało się uciec do Polski. Jeden z braci Włodzimierza– Romuald, był oficerem wywiadu. W czasie służby wojskowej Włodzimierz był członkiem załogi ORP Kujawiak. Po powrocie z wojska w 1932 r. wziął w Warszawie ślub. Udało mu się również w tym samym czasie dostać pracę w fabryce amunicji. W 1935 r. Włodzimierz Jabłoński z żoną i córką przeniósł się z grupą pracowników pionkowskiej fabryki do Kielc, gdzie w fabryce superfosfatu zorganizowali produkcję chemikaliów potrzebnych do wyrobu amunicji. Tu Włodzimierz zostaje członkiem Związku Strzeleckiego i Związku Rezerwistów. Z kolegami zdobywał dyplomy i medale w zawodach strzeleckich i narciarskich. W czasie okupacji wspólnie działali w konspiracji. Po donosie, że pracownicy fabryki pracują na niekorzyść Niemiec, Włodzimierz 14 listopada 1942 r. zostaje aresztowany i przewieziony do więzienia na Zamkową. Żona z córką zostają wyrzucone z mieszkania a Niemcy zabierają wszystko i opieczętowują drzwi.
Po śledztwie w więzieniu kieleckim Włodzimierz Jabłoński zostaje wysłany transportem z 14 stycznia 1943 r. do obozu koncentracyjnego na Majdanku. W rodzinnych zbiorach zachowały się jego kartki pisane z obozu. Według relacji kolegów więźniów, został ciężko pobity, skopany po brzuchu i zmarł w obozowym szpitalu 14 listopada 1943 r. 4 stycznia 1944 r. matka otrzymała zawiadomienie z obozu, że zmarł na zaburzenia krążenia.
Włodzimierz Jabłoński upamiętniony jest na Murze Pamięci OMPiO.