Edmund Klemensiewicz (1839–1916)
Urodził się 16 września 1839 roku w Bochni. Był synem Wincentego, urzędnika kopalni soli i Teofili z Borzęckich. W 1851 r. rozpoczął naukę w gimnazjum bocheńskim, rok później przeniósł się do Gimnazjum Św. Anny w Krakowie. W latach 1859-1863 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Po wybuchu powstania styczniowego w pierwszych dniach lutego 1863 r. znalazł się w obozie powstańczym w Ojcowie. Tam zaciągnął się do oddziału „Żuawów Śmierci” Francoisa Rochebruna. Wziął udział w bitwie miechowskiej 17 lutego 1863 r., gdzie prowadził lewe skrzydło żuawów w ataku na cmentarz miechowski. Został ranny i dostał się do niewoli. Osadzono go w więzieniu w Miechowie, Kielcach i Radomiu.
W początkach lipca 1863 r. został skazany wyrokiem sądu na zesłanie na Syberię. Po krótkim pobycie w cytadeli warszawskiej został wywieziony do Tobolska. Stamtąd wyruszył etapami przez Krasnojarsk do miejscowości Pinczuga nad rzeką Angarą w okręgu jenisejskim, dokąd przybył w grudniu 1863 r. Na zesłaniu spędził rok prowadząc m.in. zajazd z wyszynkiem. Dzięki interwencji posłów krakowskich w wiedeńskiej Radzie państwa został ułaskawiony w styczniu 1865 r.
Z Syberii powrócił do Krakowa i ponownie przyjęty został na uniwersytet. Studia ukończył w 1865 r. Po odbyciu praktyki, od 1869 r. pracował w Wyższym Sądzie Krajowym w Krakowie, później jako adiunkt w Sądzie Obwodowym w Nowym Sączu. W 1872 r. uzyskał w Krakowie nominację na notariusza, a w 1873 r. przeniósł się do Grybowa. Tutaj pracował przez wiele lat na różnych stanowiskach, również społecznie.
W 1889 r. został wybrany posłem na Sejm Krajowy z kurii gmin wiejskich okręgu wyborczego grybowskiego. Mandat poselski piastował przez dwie kadencje Sejmu do 1901 r.
W 1897 r. wrócił do Krakowa, gdzie pełnił funkcję członka Izby Notarialnej dla Okręgu Sądu Krajowego Krakowskiego. W 1908 r. został prezesem Izby. Należał do Towarzystwa Demokratycznego w Krakowie, z ramienia którego przez wiele lat piastował mandat w Radzie Miejskiej. W latach 1905-1907 był przewodniczącym Towarzystwa Demokratycznego. W latach 1897-1916 był członkiem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Należał także do organizacji „Sokół”.
Po wybuchu I wojny światowej wraz z Izbą Notarialną wyjechał do Ołomuńca. Powrócił do Krakowa w lutym 1916 r. już ciężko chory na serce.
Zmarł 7 lipca 1916 roku i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Artur Szlufik
Źródło: https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/edmund-antoni-jozef-klemensiewicz