Mojżesz Pelc (1888-1941)
Urodził się 6 maja 1888 r. w Radomyślu Wielkim. Studia medyczne ukończył na Uniwersytecie w Grazu. W czasie I wojny światowej służył w armii austro – węgierskiej jako chirurg wojskowy. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był lekarzem 4. Pułku Legionów Polskich w stopniu majora. W 1919 r. przybył do Kielc, gdzie rozpoczął prywatną praktykę lekarską. Jako pierwszy sprowadził do Kielc aparat rentgenowski. Wkrótce został dyrektorem Szpitala Żydowskiego przy ul. Aleksandra. Był społecznikiem, kierował dwiema żydowskimi instytucjami społecznymi finansowanymi przez rodzinę Zagajskich – domem starców i sierocińcem, udzielał pomocy lekarskiej w stowarzyszeniu dobroczynnym. Przez wiele lat sprawował mandat miejskiego radnego. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Kielc został wyznaczony przez okupanta na prezesa Judenratu, zrezygnował z tej funkcji obejmując stanowisko dyrektora szpitala w getcie żydowskim. Aresztowany przez gestapo w czerwcu 1941 r. jako oficer rezerwy Wojska Polskiego. 30 lipca 1941 r. z kieleckiego więzienia wywieziono go do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Miał numer obozowy 19066. Został zamordowany 8 września 1941 r. przez SS-mana, który butem zmiażdżył mu krtań.
Mojżesz Pelc upamiętniony jest na Murze Pamięci OMPiO.