Leokadia Słopiecka (1920-2017)
Urodziła się 26 lutego 1920 roku w miejscowości Podstoła w ówczesnym województwie kieleckim. Po skończeniu szkoły podstawowej, uzyskała dyplom mistrzowski 5-letniej szkoły krawieckiej w Kielcach. Po wybuchu wojny, wróciła do rodzinnej miejscowości, gdzie nie tylko zajmowała się pracą w gospodarstwie ojca, ale także świadczyła usługi krawieckie. Zaangażowała się także w działalność konspiracyjną. Także w życiu prywatnym połączyła się z podziemiem ponieważ wyszła za mąż za żołnierza AK. 19 grudnia 1943 roku Niemcy otoczyli wieś, mieli listy osób do aresztowania oraz ich zdjęcia wśród, których była fotografia Leokadii i jej męża, który zdołał uciec do lasu. Niestety Niemcy złapali Leokadię i jej ojca. W ostatniej chwili kobieta chwyciła synka, ale jeden z oprawców wyrwał go jej z rąk i rzucił w śnieg. Mnie oderwano od matczynej piersi w chwili aresztowania 4-miesięczne dziecko i rzucono na zaśnieżone podwórko. Ból, którego nie da się opisać, a który odczuwam jeszcze do dziś. Byłam młoda, chciałam żyć by wrócić do mego maleństwa, do mojej rodziny. Wiara w zwycięstwo nad faszyzmem i miłość do moich najbliższych to były czynniki, które dodawały mi sił do przetrwania.- tak wspomina te wydarzenia. Aresztowano także 32 osoby z tej samej wioski. Wszystkich wywieziono do więzienia w Kielcach. Ojciec Leokadii trafił do obozu w Gross-Rosen, natomiast ona po bestialskich torturach w więzieniu na Zamkowej trafiła do obozu w Ravensbrück gdzie otrzymała numer 33 804. Po wojnie osiedliła się wraz z mężem na wsi w pobliżu Wałbrzycha, gdzie prowadziła gospodarstwo rolne. Udało jej się także odnaleźć dziecko w rodzinnej wsi, choć schorowane. W 1980 roku oddając gospodarstwo rolne w zamian za rentę podjęła pracę w zakładach mięsnych, gdzie przepracowała kolejnych 10 lat. Leokadia Słopiecka otrzymała wiele odznaczeń państwowych i wyróżnień, wśród nich: Krzyż Oświęcimski(1987 r.), Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (1994 r. i 2005 r.), Złotą Odznakę Związku Inwalidów Wojennych(2002 r.), odznakę „Za zasługi dla województwa wałbrzyskiego” (1986), za 25 lat sprawowania obowiązków ławnika. Posiadała też zaszczytny tytuł„ Wolontariusza Roku 2005 w Regionie Wałbrzyskim”, przyznawany przez Koalicję Wałbrzyskich Organizacji Pozarządowych. Jako prezes stowarzyszenia skupiającego byłych więźniów niemieckich obozów zagłady współpracowała ze Stowarzyszeniem Maximilian Kolbe Werk we Freiburgu, które społecznie wspierało byłych więźniów obozów w krajach dawnej Europy Wschodniej. Zmarła 14 sierpnia 2017 roku.