Antoni Wiktorowski ps. “Kruk” (1893-bd)
Urodził się 11 czerwca 1893 r. w Małej Wsi w powiecie sandomierskim. Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej. W 1917 roku do I Korpusu Polskiego. W stopniu podporucznika służył w 2 Pułku Strzelców Polskich. Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców wrócił do kraju w grudniu 1918 roku. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Dowodził kompanią, a przejściowo także. Za walkę został odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy. Służył w Wojsku Polskim w Równem, a od 1931 roku służył w 2. Pułku Piechoty Legionów w Sandomierzu jako dowódca 7 kompanii. W 1933 roku objął dowództwo I batalionu pułku w Staszowie. W 1936 r. został przeniesiony do rezerwy z uwagi na stan zdrowia w stopniu majora. W wrześniu 1939 r, dostał się do niewoli niemieckiej. Zwolniony ze względu na stan zdrowia. W październiku 1939 roku założył konspiracyjną organizację “PIAST” która weszła w struktury ZWZ – AK. W czasie akcji „Burza” był l dowódcą dowódca 2. Pułku Piechoty legionów AK. Po rozwiązaniu AK wrócił do domu. Na skutek donosu został aresztowany przez UB 2 kwietnia 1945. Więziony w więzieniach wg różnych źródeł w Kielcach, Łodzi i Wawrze. Zmarł na gruźlicę lub został zamordowany w nieznanym więzieniu. Symboliczna mogiła “Kruka” znajduje się na Cmentarzu Katedralnym w Sandomierzu obok grobu jego żony – Konstancji.
Antoni Wiktorowski upamiętniony jest na Murze Pamięci OMPiO.