W 1936 r. jej produkcję powierzono Hucie Ludwików w Kielcach. 1 lipca 1938 Wojsko Polskie posiadało 39564 takich szabel, z czego 27605 trafiło do oddziałów kawalerii, a pozostałe otrzymywały inne rodzaje wojsk.
Rękojeść szabli posiada karbowane okładziny z drewna bukowego zamocowane za pomocą dwóch śrub. Oprawa rękojeści jest z mosiądzu. Długość głowni wynosi 82,5 cm, a jej szerokość przy jelcu 3,4 cm, krzywizna zaś 3 cm. Pochwa wykonana była z oksydowanej stali, posiadała jeden pierścień z ogniwkiem. Ciężar szabli wraz z pochwą wynosił 1,46 kg.
Szabla ze stali sprężynowej, hartowanej i polerowanej miała bardzo dobre właściwości bojowe i dużą wytrzymałość. Stalowe pręty walcowane były na gorąco przed hartowaniem, znakowano je napisem z lewej strony głowni “H. Ludwików Kielce”, z prawej zaś – “S. WZ.”.
Ogółem w Kielcach wyprodukowano 39564 sztuk tej broni. Po wyprodukowaniu szabla, zanim została zakwalifikowana do odbioru przechodziła specjalny test, podczas którego musiała:
– przebić sztychtem blachę grubości 2mm przez spuszczenie głowni z wysokości 2 m
– pięciokrotnie przeciąć bez uszkodzenia ostrza stalowy pręt o średnicy 5 mm ułożony poziomo na ołowianym podkładzie
– przejść próbę uderzenia grzbietem i płazem głowni w oby pień twardego drewna bez pęknięcia i uszkodzeń
– głownia oparta na drewnie i podana ręcznemu naciskowi kilkukrotnie i obustronnie nie mogła się odkształcić
– pochwa płaska położona na dwóch podkładkach i poddana naciskowi nie mogła się odkształcić.
Eksponat znajdujący się w naszej ekspozycji ta jest ostatnią ocalałą oficerską szablą z oddziału Hubala. Po pacyfikacji wsi Szałas przez Niemców w kwietniu 1940 r. Miejscowi mieszkańcy przekazali ją Armii Krajowej, a w latach powojennych przechowywał ją na emigracji w Londynie Henryk Pawelec ps. Andrzej, który przekazał eksponat naszemu muzeum.
