Zanim powstało więzienie kieleckie, Stanisław Staszic wybrał nasze budynki by utworzyć tu Główną Dyrekcję Górniczą dla całego Królestwa Polskiego.
20 lutego 1816 roku na mocy postanowienia namiestnika Królestwa Polskiego J. Zajączka utworzona została Główna Dyrekcja Górnicza. Jej zadaniem było sprawowanie nadzoru nad kopalniami i hutami Królestwa, a podlegały jej zakłady górnicze i hutnicze oraz dobra ziemskie przeznaczone na utrzymanie górnictwa.
Jak głosiło postanowienie Główna Dyrekcja Górnicza powstała by: nadać wzrost krajowemu górnictwu i przyprowadzić rozliczne w Królestwie Polskim kopalnie kruszców rzeczy kopalnych do takiego stanu, aby przez rozszerzenie dawnych, odkrycie nowych oraz przez doskonalsze sposoby ich wydobywania i wyrachowania stawały się coraz pożyteczniejszymi dla kraju i obudzały przemysł osób prywatnych do szukania korzyści”.
Siedzibą władz zwierzchnich dla górnictwa i hutnictwa rządowego stał się najpierw główny korpus kieleckiego pałacu biskupiego a następnie budynki dawnych pałacowych stajni i wozowni przy dzisiejszej ulicy Zamkowej.
Dyrektorem Głównej Dyrekcji Górniczej i Akademii Górniczej w Kielcach był Johann Ehrenhold Ullmann, a inicjatorem ich powstania – dyrektor Wydziału Przemysłu i Kunsztów przy Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych Królestwa Polskiego – Stanisław Staszic.
Główna Dyrekcja Górnicza funkcjonowała w budynkach w których utworzono później więzienie kieleckie do 1826 roku, kiedy to została przeniesiona do Warszawy. Od roku 1833 r. kontrolę nad górnictwem i hutnictwem przekazano Bankowi Polskiemu.