Tadeusz Gorecki ps. „Lech” (1922- 1996)
Urodził się 23 marca 1922 roku w Kielcach w rodzinie Tadeusza i Marii z domu Jeszke. Był uczniem Gimnazjum im. Św. S. Kostki w Kielcach, członkiem 8 Kieleckiej Drużyny Harcerskiej.
Na dwa dni przed wybuchem wojny został powołany do służby pomocniczej Przysposobienia Wojskowego. Pełnił swoje obowiązki na przeciwlotniczych posterunkach obserwacyjno – meldunkowych na kieleckiej wieży katedralnej i na Karczówce. 2 września dostał rozkaz ewakuacji w kierunku Sandomierza. Jednak po naradzie w gronie rodzinnym udał się do Warszawy. Po przybyciu do stolicy i zamieszkaniu u rodziny, zgłosił się do Głównej Kwatery Harcerstwa. Brał udział w obronie Warszawy w drużynie sanitarnej przy polowym szpitalu. Po kapitulacji wrócił do Kielc.
Od grudnia 1939 do 12 czerwca 1940 roku członek konspiracji (ZWZ). Działał jako goniec i łącznik.
Został aresztowany 12 czerwca 1940 roku, w pierwszej, masowej akcji gestapo w Kielcach. Zatrzymano go w Parku Miejskim. Łapanka, która jednocześnie odbyła się w różnych częściach miasta połączona została z aresztowaniami kieleckiej inteligencji. Aresztowani zostali zaprowadzeni do więzienia na ul. Zamkowej 3.
W więzieniu, w dość znośnych warunkach (możliwość otrzymywania żywności i bielizny z domu, brak przesłuchań) pozostał do 16 lipca 1940 roku. Tego dnia transportem został wywieziony do obozu Sachsenhausen. 17 lipca transport dotarł na miejsce. Przydzielono mu obozowy numer 27946 i po kwarantannie skierowano do pracy w waldkomando (komando grzebiące zwłoki). Później pracował w komandzie w fabryce butów.
Tadeusz Gorecki przetrwał marsz śmierci w kwietniu 1945 roku. Po wyzwoleniu powrócił do Kielc. Ukończył Gimnazjum Ogólnokształcące a w 1962 roku Technikum Ekonomiczne. Pracował w kilku kieleckich przedsiębiorstwach do przejścia na emeryturę w 1981 roku.
Odznaczony został m.in. Krzyżem Oświęcimskim w 1986 roku i Krzyżem Armii Krajowej w 1995 roku. Z żoną Janiną Wataci wychował trójkę dzieci. Zmarł 5 maja 1996 roku w Kielcach.