Lubieniecki Jan

Jan Lubieniecki (1845-1934)

Urodził się w 1845 roku w Kaczynie w gminie Daleszyce. Był synem Grzegorza i Józefy z Niewiadomskich. Ojciec był kowalem i prowadził gospodarstwo rolne w Kaczynie.

W okresie powstania styczniowego brał czynny udział w wielu potyczkach. Ranny w bitwie pod Małogoszczem trafił do szpitala. Został aresztowany i osadzony w więzieniu w Chęcinach. Stąd został przeniesiony do więzienia w Kielcach, gdzie przetrzymywany był od 25 listopada 1864 r. do 22 czerwca 1865 r. Po zatwierdzeniu się wyroku sądowego został zesłany na Syberię, gdzie spędził 5 lat i powrócił do kraju.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, podobnie jak inni weterani, został poddany weryfikacji, po której otrzymał stopień honorowy podporucznika weterana i został wprowadzony do Imiennego Wykazu Weteranów Powstań Narodowych 1830,1848 i 1863 r. W 1930 r. został odznaczony Medalem Niepodległości.

Mieszkał w Kielcach przy ul. Dalekiej 6. W styczniu 1933 r. zmarła jego żona Józefa z Cieślików Lubieniecka. Pod koniec tego samego roku, 26 grudnia, 88-letni Jan Lubieniecki zawarł powtórnie związek małżeński z wdową Stefanią Kowalską z Szymczyków w kościele św. Wojciecha w Kielcach.

Jan Lubieniecki zmarł 12 listopada 1934 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Kielcach.

Po II wojnie światowej, gdy urządzano na tym cmentarzu kwatery żołnierzy polskich poległych we wrześniu 1939 r., jego grób został „wchłonięty” przez zbiorową mogiłę żołnierską. Obecnie miejsce jego pochówku jest nieoznaczone.

Źr. http://powstanie1863.zsi.kielce.pl/index.php?id=m08