Henryk Woźniakiewicz (1919-1942)
Urodził się 15 lipca 1919 roku w Strzemieszycach pod Będzinem. Uczęszczał do gimnazjum w Olkuszu, Kielcach i Radomiu.
Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. jako ochotnik. Został wzięty do niewoli przez Niemców i po paru miesiącach zbiegł ze Stalagu IX a w Kassel w Rzeszy.
W listopadzie 1940 r. zamieszkał w Kielcach przy ulicy Słowackiego i rozpoczął działalność konspiracyjną. 29 lipca 1942 r. został schwytany z bronią w ręku na terenie powiatu stopnickiego. Po aresztowaniu osadzono go w więzieniu kieleckim.
30 września 1942 r. Henryk Woźniakiewicz zginął powieszony przy ulicy Młynarskiej (obecnie Mielczarskiego) w publicznej egzekucji dziesięciu Polaków przywiezionych z więzienia. Egzekucja była odwetem za zastrzelenie banschutza przed fabryką „Henryków”. Pod nadzorem Schupo skazanych wieszali dwaj Żydzi z miejscowego obozu, których okupanci powiesili na tej samej szubienicy. Na polecenie Niemców ofiary zbrodni wisiały przez trzy dni. Ciała pochowano na łące nad Silnicą. Po wojnie szczątki ekshumowano i przeniesiono na Cmentarz Partyzancki w Kielcach.
Artur Szlufik
Źródło:
Cezary Jastrzębski, Konrad Otwinowski, Magdalena Otwinowska, Miejsca pamięci narodowej w Kielcach, Kielce 2010.
Longin Kaczanowski, Hitlerowskie fabryki śmierci na Kielecczyźnie, Warszawa 1984.
Teresa i Zdzisław Sabatowie, Cmentarz Partyzancki w Kielcach, Kielce 2018.