Florentyna Korfel (Korfeld) – Święcka ps. „Adela”, „Flora”, „Wanda” (1890-bd)
Urodziła się 21 października 1890 oku w Kielcach. Tu ukończyła szkołę elementarną i pracowała jako krawcowa. Od października 1905 r. należała do Polskiej Partii Socjalistycznej, następnie do PPS Frakcji Rewolucyjnej. Od czerwca 1906 r. działała jako „technikierka” w Organizacji Bojowej PPS i OB PPS FR. Rew. Powadziła punkt kontaktowy dla bojowców OB. Uczestniczyła w przygotowaniu akcji bojowych w Daleszycach, Kielcach i Szydłowcu. Brała udział w zamachu na naczelnika więzienia kieleckiego M. Greckiego. Została aresztowana we wrześniu 1907 r. w związku z wykryciem składu broni u B. Nawrot-Optołowicz. Osadzono ją w więzieniu kieleckim i z braku dowodów zwolniono. W lutym 1908 r. przewiozła broń z Sosnowca do Skarżyska. W kwietniu 1908 r. została ponownie aresztowana. 20-22 września 1909 r. skazano ją na 2 lata katorgi i bezterminowe zesłanie na Syberię. Od sierpnia 1911 r. przebywała na zesłaniu w guberni jenisejskiej, gdzie wyszła za mąż za S. Święckiego. Zwolniona po rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji, wzięła udział w rewolucji październikowej po stronie bolszewików. Była komisarzem guberni jenisejskiej, a po jej opanowaniu przez Białą Gwardię w 1918 r. organizowała czerwoną partyzantkę. Po śmierci męża w marcu 1919 r. wstąpiła ochotniczo do Armii Czerwonej, gdzie służyła jako sanitariuszka 13 Dywizji Strzelców. Po demobilizacji w maju 1920 r. pozostała w Rosji Radzieckiej. Była członkiem Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików). Zmarła po 1927 roku.