Stefania Łojek-Sienkiewicz ps. „Stefka” (1891-bd)
Urodziła się 6 sierpnia 1891 roku w Kielcach. Wywodziła się z inteligencji. Z zawodu była freblanką (przedszkolanką). W latach 1905-1907 uczyła się krawiectwa w Kielcach. Od 1906 r. sympatyzowała z Polska Partią Socjalistyczną. Uczestniczyła w zebraniach, zbierała składki na więźniów politycznych, przewoziła korespondencję członków Lokalnego Komitetu Robotniczego PPS, kolportowała wydawnictwa PPS. Od grudnia 1906 r. należała do PPS Frakcji Rewolucyjnej i jej Organizacji Bojowej oraz do Wojskowo-Rewolucyjnej Organizacji PPS Fr. Rew. – Partii Socjalistów Rewolucjonistów. Roznosiła wśród rosyjskich żołnierzy odezwy rewolucyjne i nielegalne wydawnictwa. Jako „techniczka” bojowa prowadziła wywiad i przenosiła broń na miejsce akcji bojowych. We wrześniu 1907 r. została aresztowana w związku z wykryciem składu broni u B. Nawrot-Optołowicz. Była osadzona w więzieniu kieleckim. W 1909 r. została skazana na 3 lata zesłania na Syberię do guberni jenisejskiej. Po dwóch latach zesłania przewieziono ją w 1911 r. do Kielc i zwolniono pod nadzór policyjny. Była żoną Włodzimierza Sienkiewicza, kieleckiego działacza PPS. Podczas I wojny światowej należała do Ligi Kobiet Polskich Pogotowia Wojennego (1914-1918) i do Polskiej Organizacji Wojskowej (1915-1918). Od 1915 r. aktywnie działała w PPS. W okresie międzywojennym mieszkała w Kielcach, często bez pracy. W 1929 r. pracowała jako artystka dramatyczna. Była członkiem Stowarzyszenia byłych Więźniów Politycznych. Za swoją działalność została odznaczona Krzyżem Niepodległości (1929) i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarła po 1962 roku.