Jadwiga Regina Matkowska (1883-1937)
Urodziła się 13 września 1883 roku w Pińczowie w rodzinie pochodzenia ziemiańskiego. Mieszkała w Kielcach. W okresie nauki w gimnazjum kieleckim prowadziła tajne koło samokształceniowe o orientacji socjalistycznej. Od 1904 r. pracowała jako lekarz dentysta w klinice Stefana Papieskiego przy ul. Dużej 20. Od tego samego roku należała do Polskiej Partii Socjalistycznej, a od grudnia 1906 r. do PPS Frakcji Rewolucyjnej. W latach 1905-1909 w jej mieszkaniu mieścił się punkt spotkań Lokalnego Komitetu Robotniczego, Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS i OKR PPS Fr. Rew. Była prelegentką i agitatorką w kołach fachowych PPS. Uważano, że „była najpoważniejszą i najodważniejszą działaczką PPS w Kielcach”. Od 1908 r. działała społecznie w Stowarzyszeniu Kursów dla Analfabetów Dorosłych, Towarzystwie Kultury Polskiej, Towarzystwie Czytelni Naukowej i Towarzystwie Biblioteki Publicznej. Współpracowała z mieszkającą wówczas w Kielcach Zofią Nałkowską. Brała udział jako delegatka Kielc w I Zjeździe kobiet polskich w Warszawie w 1907 r. Była także „techniczką” w Organizacji Bojowej PPS i OB. PPS Fr. Rew. W jej mieszkaniu znajdował się skład broni i punkt kontaktowy bojowców. Uczestniczyła prawdopodobnie w zamachu na naczelnika więzienia kieleckiego M. Greckiego. W latach 1906-1909 wraz z Z. Nałkowską niosła pomoc więźniom politycznym osadzonym w Kielcach i Chęcinach. Pomagała także finansowo działaczom PPS. Od września 1907 r. znajdowała się pod obserwacją kieleckiej żandarmerii z racji kontaktów z M. Tkacz. W maju 1908 r. została aresztowana w związku z wykryciem składu broni u A. Solnicy w domu, gdzie znajdowała się siedziba SKdAD. Władze rosyjskie nie wiedziały wówczas, ze jest sekretarzem tego stowarzyszenia, została więc zwolniona. Ponownie została aresztowana 2 grudnia 1909 r. i osadzona w więzieniu kieleckim. W 1911 r. skazano ją na wieczne zesłanie na Syberię do guberni jenisejskiej. Zwolniona po rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji, w 1918 r. wróciła do Kielc. W okresie międzywojennym mieszkała i prowadziła gabinet stomatologiczny w Kielcach. Należała do Stowarzyszenia byłych Więźniów Politycznych, była członkiem Komisji Rewizyjnej koła kieleckiego. W 1931 r. została odznaczona Krzyżem Niepodległości. Zmarła 22 listopada 1937 r. w Kielcach i została pochowana na cmentarzu nowym.