Tadeusz Obara „Zbyszek”, „Szczupak” ( 1922 – 2016)
Urodził się w Zaleziance gm. Suchedniów. Ukończył czteroklasową Szkołę Powszechną w Zaleziance, kształcił się jako ślusarz i pracował w Wydziale Remontowym Państwowej Fabryki Amunicji w Skarżysku-Kamiennej. Pracę w fabryce przerwał kiedy wybuchła wojna. W 1940 roku w domu rodziny Obarów schronili się żołnierze Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”. Rodzina Obarów przekazała im cywilne ubrania, aby mogli uciec. „Hubalczycy” zostawili broń, amunicję i oporządzenie, które Tadeusz ukrył.
W 1942 roku Tadeusz Obara związał się z oddziałem partyzanckim Gwardii Ludowej ppor. Ignacego Narbutta, a od 1943 roku przynależał do oddziału GL im. Ziemi Kieleckiej. 15 maja 1943 roku po niemieckiej obławie pod Zalezianką formacja została rozbita. Z okrążenia wydostał się pluton Władysława Wasilewskiego „Oseta”, do którego dołączył „Szczupak”. Po kilku tygodniach oddział „Oseta” wszedł w skład Zgrupowania Partyzanckiego AK „Ponury”. W tym oddziale T. Obara walczył aż do listopada 1944 roku, potem wrócił do rodzinnego domu do Zalezianki i pracował jako robotnik leśny.
18 stycznia 1946 roku ujawnił się jako żołnierz Armii Krajowej w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego. 28 listopada 1947 roku został aresztowany pod zarzutem nielegalnego posiadania broni. Został skazany przez wojskowy Sad Rejonowy w Kielcach na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok odbywał w więzieniu w Kielcach, na wolność wyszedł 28 maja 1948 roku. Ukończył technikum budowlane i zdobył uprawnienia instalatora urządzeń sanitarnych. W zawodzie pracował do przejścia na emeryturę. Działał w ZBoWiD, a od 1989 roku w Środowisku Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich AK „Ponury”-„Nurt”. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim oraz Krzyżem Armii Krajowej. Zmarł 20 lutego 2016 roku w Kielcach.
Opr. na podstawie art. dr Marka Jedynaka – „Wykus”, nr 21, rok 2016.