Ksiądz Józef Pawłowski (1890-1942)
Urodził się 9 sierpnia 1890 r. w Proszowicach. W 1906 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach, w latach 1911-1915 studiował na uniwersytecie w Innsbrucku. Święcenia kapłańskie uzyskał 13 lipca 1913 r. Od 1916 r. był profesorem, w latach 1918 do 1936 – wicerektorem, a w latach 1936-1939 – rektorem kieleckiego Seminarium Duchownego. 16 listopada 1939 r. został mianowany proboszczem parafii katedralnej w Kielcach. Zasłynął jako opiekun ubogich i potrzebujących, rozwinął działalność „Caritas”. Został kapelanem Polskiego Czerwonego Krzyża by móc świadczyć pomoc jeńcom wojennym przetrzymywanych w kieleckim więzieniu. Przyjmował od nich listy, wysyłał pieniądze dla ich rodzin, dostarczał jeńcom cywilne ubrania i ułatwiał ucieczkę. Organizował pomoc dla Polaków jak i Żydów. W czasie kazań mówił o miłości do Ojczyzny i nadziei, że będzie wolna. 10 lutego 1941 r. został aresztowany przez gestapo, przez dwa miesiące więziony był w kieleckim więzieniu. 15 kwietnia 1941 r. wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, miał numer obozowy 13155. 4 maja 1941 r. przewieziony do Dachau. Był więźniem z numerem obozowym 25286. Pogodzony z sytuacją, opanowany, nie skarżył się na głód, czytał książki, budował innych swą postawą. 9 stycznia 1942 roku po porannym apelu został stracony przez powieszenie. 13 czerwca 1999 roku Jan Paweł II, podczas swej siódmej pielgrzymki do Ojczyzny, w Warszawie, na Placu Piłsudskiego, zaliczył do grona błogosławionych 108 Polaków, heroicznych świadków wiary, którzy ponieśli śmierć z rąk totalitaryzmu hitlerowskiego. W gronie tych 108 Męczenników jest bł. Józef Pawłowski.
Józef Pawłowski upamiętniony jest na Murze Pamięci OMPiO.