Jan Wosiński (1922-1949)
Urodził się 29 maja 1922 r. w Kielcach. Pochodził z rodziny robotniczej. Był synem Jana i Izabeli z domu Dziekanowska. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w miejscowości Jasień u swego dziadka i pracował w jego gospodarstwie rolnym. Tutaj rozpoczął działalność konspiracyjną w Armii Krajowej. Później wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych na placówce w Jasieniu. Pod koniec okupacji został wywieziony do Niemiec. Do Polski wrócił w 1946 roku. Mieszkał przy ulicy Okólnik w Kielcach. Pracował dorywczo u właścicieli prywatnych warsztatów.
W lipcu 1947 r. zorganizował grupę niepodległościową działającą na terenie gminy Łopuszno, którą dowodził do lipca 1948 r. Według dokumentów UB była to „banda terrorystyczno-rabunkowa o zabarwieniu po NSZ-owskim i pod wpływem ideologii PSL”. Grupa Wosińskiego składała się z czterech członków. Do oddziału oprócz dowódcy należał Piotr Pecel, Stanisław Wdowczyk i Grzegorz Mykityn. Po kilku akcjach grupa została rozpracowana przez MO i WUBP. 20 lipca 1948 r. Wosiński został aresztowany przez UB i osadzony w kieleckim więzieniu. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 28 października 1948 roku Jan Wosiński został skazany na karę śmierci. Prezydent Bolesław Bierut z prawa łaski nie skorzystał. 28 stycznia 1949 roku Jan Wosiński razem ze swoim podkomendnym Piotrem Pecelem zostali wywiezieni z kieleckiego więzienia do lasu w Zgórsku, gdzie o godzinie 6.30 wykonano na nich egzekucję. Zakopano ich w dole śmierci.
W grudniu 2015 r. członkowie Fundacji „Niezłomni” odnaleźli szczątki Jana Wosińskiego i Piotra Pecela w jednej jamie grobowej w lesie w Zgórsku. 2 lutego 2019 r. odbył się ich uroczysty pogrzeb w kościele garnizonowym w Kielcach, a ciała spoczęły na cmentarzu w Cedzynie.