Współcześnie wydaje się rzeczą oczywistą, iż nasze barwy narodowe to biel i czerwień, jednak obowiązują one w znanej nam formie dopiero od czasów Powstania Listopadowego (1830-1831).
Tradycyjnie polskimi barwami państwowymi był sztandar złożony z trzech pasów: dwóch czerwonych umieszczonych w dole i na górze oraz oddzielającym go pasie białym, na których umieszczano zwykle czterodzielny Herb Rzeczypospolitej Obojga Narodów o czerwonym tle zawierający dwa pola przedstawiające białego Orła w koronie, czyli symbol Korony i dwa z wizerunkiem Pogoni – herbu Litwy. Na tarczy sercowej znajdował się najczęściej herb rodowy aktualnie panującego monarchy.
W roku 1831 podczas sejmowych debat część posłów z regionu świętokrzyskiego m. in. Jan Olrych Szaniecki reprezentujący powiat stopnicki, Jan Ledóchowski (powiat jędrzejowski) oraz Roman Sołtyk (powiat szydłowiecki) postulowało uchwalenie barw narodowych. Po rozważeniu różnych wniosków zwyciężyła propozycja bieli i amarantu zgłoszona przez Walentego Zwierkowskiego (powiat olkuski). 7 lutego 1831 roku Sejm powstańczy w Warszawie podjął uchwałę o Barwach Narodowych:
“Izba Senatorska i Izba Poselska po wysłuchaniu Wniosków Komisji Sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni się łączyć Polacy, postanowiły i stanowią:
Artykuł 1.
Kokardę Narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.
Artykuł 2.
Wszyscy Polacy, a mianowicie Wojsko Polskie te kolory nosić mają w miejscu gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.”
