31 marca 1941 r. wyszło rozporządzenie o utworzeniu: „Żydowskiej dzielnicy na terenie miasta Kielc”. Getto zlokalizowano w najuboższej dzielnicy miasta, gdzie większość domów nie miała wody i kanalizacji. Na jego terenie było 500 budynków, w których mogło zamieszkać około 15 tysięcy osób, gdy tymczasem liczba Żydów w mieście sięgała, wraz z przesiedlonymi, 27 tysięcy.
Wyznaczony teren musieli przymusowo opuścić Polacy i na ich miejsce wprowadzili się Żydzi. Na przeniesienie się mieli kilka dni, od 2 do 5 kwietnia. W dzielnicy musieli zamieszkać wszyscy Żydzi. Polakom zabroniono, pod karą konfiskaty mieszkania, udzielania Żydom jakiegokolwiek schronienia. Kieleckie getto ogrodzone było płotem z desek i drutu kolczastego. Żydzi mogli je opuszczać tylko na podstawie przepustek. Polacy mogli początkowo wchodzić do getta bez przeszkód, jednak ze względu na częste kontrole żandarmerii było to niebezpieczne. Za wyjście poza getto karano rozstrzelaniem.
20 sierpnia 1942 r. o godzinie 4 rano rozpoczęła się pierwsza akcja wysiedlenia Żydów z getta. Pierwszego dnia wywieziono do obozu śmierci w Treblince około 6 tysięcy osób. Starych i chorych Niemcy zabili na miejscu. Grupę młodych i zdrowych pozostawiono do pracy.
22 sierpnia zabrano ludzi z terenu małego getta i wywieziono ich drugim transportem – również około 6 tysięcy osób. Niemcy zamordowali w tym dniu ponad 500 osób – ludzi starszych i chorych oraz dzieci z sierocińca żydowskiego.
23 sierpnia Niemcy wymordowali wszystkich pensjonariuszy żydowskiego domu starców, nakazali też uśmiercić trucizną wszystkich chorych w szpitalu żydowskim.
24 sierpnia w kolejnym trzecim transporcie wywieziono około 7 tysięcy osób. Pod murem synagogi Niemcy rozstrzelali 30 ciężarnych kobiet.
W akcji likwidacji getta Niemcy zamordowali na miejscu około 1200 osób. Do obozu śmierci w Treblince wywieźli ponad 21 tysięcy Żydów.
