Władysława Szczygłowska ps. „Sława” (1900-1940)
Władysława z domu Sroka urodziła się w 1900 roku. Z zawodu była nauczycielką. Przed wojną mieszkała na ulicy Wesołej 53 w Kielcach.
Była żoną Jana Szczygłowskiego (1894-1972) – legionisty, podoficera 4 Pułku Piechoty Legionów w Kielcach, żołnierza Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” w kampanii wrześniowej, jeńca w obozie XI B w Niemczech, a także zasłużonego działacza sportowego, pioniera boksu w Kielcach.
Po wybuchu II wojny światowej, Władysława Szczygłowska od 3 września 1939 r. zorganizowała pomoc dla polskich żołnierzy mających stanowiska bojowe na Kadzielni. W ochronce Św. Tomasza gotowała herbatę, a następnie wraz z córką Haliną pod silnym ostrzałem przynosiły ją w wiadrach z prowiantem żołnierzom.
W czasie okupacji działała w konspiracji pod pseudonimem „Sława”. Należała do niepodległościowej organizacji „Orzeł Biały” na terenie Kielc.
W nocy 8 lutego 1940 r. została aresztowana przez Gestapo we własnym mieszkaniu na ulicy Wesołej. Przez pięć miesięcy była osadzona w kieleckim więzieniu. Po śledztwie „Sławę” przewieziono do Skarżyska-Kamiennej i umieszczono w Szkole Powszechnej Nr 1 razem z towarzyszkami niedoli: nauczycielką Tomaszewską z d. Klisowską i 16 letnią harcerką z Buska oraz z innymi osobami.
29 czerwca 1940 r. Władysława Szczygłowska została rozstrzelana w lesie Brzask pod Skarżyskiem w zbiorowej egzekucji ponad 120 osób.
Źródło:
Kronika Orła Białego, oprac. zbior. pod red. T. Sikory i A. Gajewskiego, Skarżysko-Kamienna 2009.
Teresa i Zdzisław Sabatowie, Cmentarz Stary w Kielcach, Kielce 1995.